ความคิดที่เป็นจริง ได้แค่แอบคิดคนเดียว

มีความอยากเล่าให้ฟังถึงแม้จะเป็นแค่ความคิดก็ตาม
  เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า  (เกริ่นก่อนน่ะ  เผื่อให้เข้าใจตรงกัน) ผมคิดถึงสาวคนหนึ่งซึ่งได้ติดต่อกันมาประมาณ 2-3 เดือนได้ รายละเอียดส่วนตัวก็ไม่ได้รู้มากสักเท่าไหร่  รู้เพียงแค่ว่าทำงานอะไร  ที่บ้านทำงานอะไร ประมาณนี้  ผมได้ทราบข่าวว่าที่บ้านทำไอศครีมกะทิขาย  หลังจากนั้นก็ได้ติดต่อกันไปอีกสักระยะหนึ่งจนเกิดคว่ทไว้วางใจพอสมควร  จากนั้นทางผู้สาวที่ได้คุยกันมาเลยอยากไปรับเอกสารทางราชการที่จังหวัดยโสธร ก็เลยนัดแนะกันมาอย่างดี  ให้มาขอนแก่นแล้วผมจะพาไป  แกก็มาจริง  ผมก็ไปจริง  ซึ่งนับได้ว่าเวลานี้เป็นเวลามีความสุขที่สุดที่เคยมีผู้สาวเข้ามาในชีวิต เดินทางไปยโสกัน  ไปถึงก็ไปกินเนื้อย่าง  ไปเที่ยวตามประสา  เหตุไม้คาดคิดก็เกิดขึ้น ณ บัดนั้น คือหัวหน้าโทรมาบอกว้ามีงานด่วนที่ขอนแก่นต้องกลับไปทำให้เสร็จ โอ้แม่เจ้า ความสุขของกะผม หาทางออกยังไงดีว่ะ  เดทแรกจึงจะไม่ล่ม แต่ก็ต้องกลับไปจริง แต่ก็บอกผู้สาวว่า จะกลับมารับไม่เกินบ่ายสาม จากนั้นก็กลับไปทำงานปกติ  แล้วมีข้อผิดพลาดที่ว่าการแก้ปัญหางานมันแก้ไม่ตรงจุด  นั่งทำอย่างขมักเขม้นจนลืมเวลา  มองดูนาฬิกาอีกทีก็  ห้าโมงเย็นเข้าไปแล้ว  แหม่ตายหล่ะลืมไปรับผู้สาว  แล้วดหตุการณ์งอนก็เกิดขึ้นครับ  บัดนี้  โทรไปไม่รับสาย  บล็อกไลน์  บล็อกทุกสิ่งทุกอย่างไม่สามารถให้ติดต่อได้เลย  ทางเราก็รู้สึกผิด  ง้อยังไงก็ไม่คืนดี  โธ่ทำไปได้!  จากนั้นก็พยายามง้อแต้ไม่สำเร็จ  คิดไปต่างๆ นานา นับประการไปถ้วน
     ความคิดของเรื่องก็เกิดขึ้น  ณ  บัดนี้
หลังจากได้ข้อมูลเบื้องต้นมาก็ผ่านการคิดวิเคราะห์ว่าถ้าวันนั้นทำแบบนี้ไปคงจะดี  คือแบ่งเวลาให้มันลงตัวกว่านี้  อะไรประมาณนี้  แล้วถ้ามีเงินจะทำโรงทานเนื่องจากบ้านผู้สาวทำไอศครีมอยู่แล้ว แล้วเขาก็เป็นครู พนักงานราชการอยู่แล้ว ถ้าไปทำโรงทานเอาไอศรีมไปแจกเด็กนักเรียนคงจะดี  "ข้างต้นคือความคิด"
      แล้วความจริงก็เกิดขึ้นตอนเช้าคือว่า  ผู้สาวคนนั้นไปทำโรงทานจริง  เอาไอศครีมไปแจกโรงเรียนที่คิดไว้จริงๆ  เหมือนกับความคิดเกือบทุกประการ  นี้คือความบังเอิญโดยแท้จริง  ที่ไม่เหมือนความจริงคือ  ผมไม่ได้เป็นคนจ่ายเอง  ความสัมพันธ์ของผมยังง้อไม่สำเร็จ  นอกนั้นเป็นจริง